Eigenwaarde hangt samen met liefde en erbij horen
Op bepaalde momenten in je leven kan zo’n akelig gevoel je bekruipen. Dat je jezelf wat verloren voelt.
Dat had ik toen ik een jaar of 6 was en me niet op mijn plek voelde in mijn familie. Daarna had ik het op de middelbare school waar ik mijn medescholieren niet begreep. En rond mijn 17e voelde ik me alleen op een kruispunt met teveel wegen, die ik zelf geen van allen kon zien.
Daar stond ik dan, verbaasd om me heen te kijken naar de wereld die er vreemd bij stond. En zo waren er nog meer momenten en zullen er vast nog momenten komen die hierop lijken.
Vanuit die waarnemingen, weet ik nu dat het gaat over mijn bewustzijn. Ik zie dingen anders. Ik vind veel waar ‘heel veel’ tijd en energie van anderen ingestoken wordt niet relevant voor mijzelf. Ik krijg er zo’n gevoel bij van ‘Wat zijn ze toch aan het doen?’ en ‘Waar gaat het eigenlijk over?’
Ik filter blijkbaar op een nogal hoge snelheid de informatie die voorbij komt. (handig in mijn coachingstrajecten en sessies)
Als ik de kern vind en het niet zie zitten daar een mening over te moeten vormen, krijg je mij daarvoor ook niet in beweging. Je moet geen mening hebben over alles, het is andermans standpunt dat dat zou moeten.
Als je vindt dat je mee moet doen aan wat anderen van je verwachten, drijf je als je pech hebt van jezelf weg. Ik spreek uit ervaring, ik heb er zelfs een aantal hoofdstukken over geschreven in mijn boek (Nuchter spiritueel).
Het lastigste is misschien wel dat je aan je eigenwaarde gaat twijfelen als anderen vinden dat je een mening moet hebben, waar jij er geen hebt. Dat ze vinden dat je bij de groep ‘voorstanders’ of ‘tegenstanders’ moet gaan staan, omdat dat nou eenmaal zo hoort.
Dat is een punt waar je aan jezelf kunt gaan twijfelen, of misschien zelfs gaat piekeren. Een stemmetje in je hoofd komt je zeggen ‘straks houden ze niet meer van je, want je moet kiezen’ of ‘je hoort er niet bij als je geen mening hebt’.
Allemaal leugens! Interessant dat zij vinden dat jij een mening moet hebben.
Het ECHTE interessante is dat zij de behoefte kunnen hebben dat je jouw mening uit. Of jij die mening hebt, wilt vormen en wilt uiten is helemaal aan jou. Daar zullen zij het mee moeten doen.
Als je de keuze maak dat het oké is om GEEN mening te hebben, maak je een hele duidelijke keuze. Of zij daar iets mee kunnen is een ander verhaal.
Hoe is dit voor jou?
Zet jij jezelf vast in de dualiteit van je omgeving? Lukt het jou om dichtbij jezelf te blijven? Hoe zit het met jouw eigenwaarde?
Mocht je hierover willen sparren: voel je welkom om me te e-mailen of bellen!
Lieve groet,
Patricia
